W niedzielę 09.10.2022 r. odbyła się dziękczynna piesza pielgrzymka do Maria Gugging. Grupa pątników (22 osoby) dziękowała Panu Bogu i Matce Bożej Różańcowej za szczęśliwy pobyt w Fatimie.
Myślą przewodnią były słowa: „Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła”. (Ł 17,19)
Stało się, że Jezus zmierzając do Jerozolimy przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami. Na ich widok rzekł do nich: Idźcie, pokażcie się kapłanom. A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? żaden się nie znalazł, który by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec. Do niego zaś rzekł: Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła. /Łk 17,11-19
Św. Paweł pisze: „W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Chrystusie Jezusie” (1 Tes 5,18).
Bardzo często i łatwo przychodzi nam wdzięczność za to, co jest piękne, radosne, przyjemne co przynosi nam pożytek. Niełatwo jest nam natomiast dziękować za dary trudne. W jednym z języków afrykańskich słowo „dziękować” zastępuje wyrażenie „patrzeć wstecz”. Bardzo często spojrzenie wstecz rodzi wdzięczność. Bo to, co kiedyś było trudne, niezrozumiałe, bezsensowne, uciążliwe, wręcz niepotrzebne, z perspektywy czasu miało sens i służyło naszemu dobru. Wiele razy upominamy się o łaski, a tak często nie potrafimy za nie dziękować.
Mój krótki opis zakończę opowiadaniem: „O staruszku i jabłkach”:
Staruszek sadził młode jabłonki.
– Po co to robisz? – śmiali się ludzie. – Przecież już i tak nie doczekasz owoców z tych drzewek.
– Ja sam nie będę już kosztował tych owoców – odpowiedział staruszek – ale ci, co po latach będą jedli jabłka z tych drzew, będą mi wdzięczni za to.
Pamiętajmy: Kto troszczy się o drugich, nie ma czasu się zestarzeć. / Wilhelmine Lübke
Autor tekstu: Stanisław S.
