”Pan mój i Bóg mój!” (J 20,28)
Uwierzyłeś Tomaszu, bo Mnie ujrzałeś; błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli. (J 20,29)
Powyższe słowa z Ewangelii św. Jana na Niedzielę Miłosierdzia Bożego były myślą przewodnią naszej pielgrzymki. Na początku była modlitwa z tekstów mszalnych, które doskonale wyrażają w sposób najbardziej uroczysty i podniosły wymiar Święta Miłosierdzia Bożego.
„Boże zawsze miłosierny – modliliśmy się w kolekcie – Ty przez doroczną uroczystość wielkanocną umacniasz wiarę swojego ludu. Pomnóż łaskę, której udzieliłeś, abyśmy wszyscy głębiej pojęli, jak wielki jest chrzest, przez który zostaliśmy oczyszczeni, jak potężny jest Duch, przez którego zostaliśmy odrodzeni, i jak cenna jest Krew, przez którą zostaliśmy odkupieni”. Czy można sobie wyobrazić bardziej stosowny moment, by uczcić tajemnicę Bożego miłosierdzia?
Datę święta ustalił nie papież czy biskup, ale sam Jezus Chrystus, podczas objawień, jakie miała s. Faustyna w Płocku w lutym 1931 r.: „Ja pragnę, aby było Miłosierdzia święto. Chcę, aby ten obraz, który wymalujesz pędzlem, był uroczyście poświęcony w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, ta niedziela ma być świętem Miłosierdzia (Dz. 49).
Padło wiele pytań: dlaczego to święto ma takie znaczenie? Odpowiedź mogła być tylko jedna: ze względu na obietnice Pana Jezusa, które są z tym świętem związane. Sam Chrystus nazywa ten dzień „ostatnią deską ratunku” (Dz. 965) i obiecuje dla każdego niezwykłe dary.
„Córko Moja, mów światu całemu o niepojętym miłosierdziu Moim. Pragnę, aby święto miłosierdzia, było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia Mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła miłosierdzia Mojego; która dusza przystąpi do spowiedzi i Komunii św., dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar, w dniu tym, otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski; niech się nie lęka zbliżyć do Mnie żadna dusza, chociażby grzechy jej były jako szkarłat”. (Dz 699)
Kościół w swojej mądrości dał nam w to święto Ewangelię o apostole Tomaszu, kłóry wkłada swoje dłonie w rany Chrystusa. Ta ewangeliczna scena jest bliska tajemnicy objawionej światu za pośrednictwem św. Faustyny – mówili pielgrzymi. Tomasz nie wierzy apostołom opowieści o Zmartwychwstałym. Gdy ci mówią: „Widzieliśmy Pana!” Tomasz chce więcej: „Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ (…), nie uwierzę”. Po ośmiu dniach Jezus pokornie odpowiada na to żądanie: „Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym”. Coś niesamowitego musiało wydarzyć się w Tomaszu, skoro z jego ust wydobywa się najbardziej ufny okrzyk wiary – wiary w Bóstwo i człowieczeństwo Chrystusa. Słowa, które wyrażają wszystko: „Pan mój i Bóg mój!”, czyli: „Jezu, ufam Tobie”. W tym momencie Tomasz doświadcza ogromu Bożego miłosierdzia. To już dla niego nie jakiś odległy, teoretyczny Bóg, ale Bóg, który jest Panem życia – „jego” Pan i „jego” Bóg!
Pamiętajmy, że każdy dzień jest pełen Bożego miłosierdzia. Przystępując do sakramentu pokuty i przyjmując Komunię świętą, zanurzamy się w oceanie Jego łask.
Na koniec naszej pielgrzymki w Godzinie Miłosierdzia odprawiliśmy Drogę Krzyżową oraz odmówiliśmy Koronkę do Miłosierdzia Bożego.
Bogu, niech będą dzięki za ten dzień!
Jezu, ufam Tobie!
Tekst: Stanisław S.
P.S. Zakończenie pielgrzymki było transmitowane przez radiodroga.net
Kazanie ks. Łukasza Skiby wygłoszone 25.04.2022 r. podczas Mszy Św. na zakończenie pieszej pielgrzymki do Maria Gugging:
